Een week 24/7 werken
Blijf op de hoogte en volg Tosca
22 Januari 2014 | Verenigde Staten, Readington
ZO! Inmiddels is mijn voornemen om weer iedere week hier wat te schrijven flink gesneuveld, maar goed, het was dan ook weer een bijzondere week... De zondag dat mijn hostparents naar de zon vertrokken, heb ik doorgebracht met de 3 kids. De meiden pasten af en toe een half uurtje op t ventje zodat ik af en toe even wat ruimte had om wat voor mezelf te doen, zoals boodschappen, douchen, hier een verhaaltje droppen...
De maandag ging prima. We hebben afgesproken dat de 6-jarige niet vroeger dan 6:30 uur naar mijn kamer mag komen en daar houdt hij zich gelukkig goed aan. Het is toch een hele verantwoordelijkheid, alleen zijn met zo'n manneke in huis, dus slapen deed ik de hele week niet zo best. Wat nou als ie wakker wordt, rond gaat spoken, zijn ouders gaat zoeken, ergens in een hoekje gaat zitten panieken? Dus nadat hij naar school was, probeerde ik zo veel mogelijk bij te slapen. 's Avonds ging t kereltje zonder problemen naar karate. Dat is op zich al bijzonder, maar vergde dan ook de nodige voorbereidingen: Hij heeft karate om 6:30, het is 10 minuten rijden vanaf hier, hij kleedt zich graag om voor de tv en dus duurt ook dat 10 minuten, eten mag en doet hij ook graag voor de tv, dus ook daar kan je ruim een half uur voor inruimen. Dat komt er op neer dat ik om 5 uur al sta te koken en het ventje om me heen springt dat het te vroeg is om te koken, dat hij nog met me wil spelen... Eigenlijk is het ook nooit goed :P
Dinsdag weer "uitgeslapen" nadat t kereltje naar school was, de rest zonder enige problemen doorgekomen, behalve het avondeten. Van zijn ouders hadden we de opdracht gekregen groenten en fruit uit te proberen, dus hij mocht een groente kiezen voor die avond, dat werd spinazie. Ik dat gemaakt voor hem, hij wilde het niet! Maar hij besloot gelijk helemaal niks meer te eten die avond, geen snacks, niks drinken, helemaal in de blokkeerstand...
Woensdag weer de karate die goed ging (met hulp van het hele proces vooraf), en er was afgesproken dat als hij maandag én woensdag zonder moeite naar karate ging, donderdag mcDonalds op het menu zou staan. Nou heb ik het idee dat hele fenomeen 'mcDonalds' meer een beloning is dan het eten wat we er halen. Hij krijgt een of andere crappy toy die hij na 3 keer proberen het te laten werken in de hoek slingert en nooit meer naar zoekt, zijn friet laat hij eerst koud worden en geeft hij dan aan mij, mcNuggets kan ie er niet meer dan 4 van op, het pakje appelsap gaat dan met moeite voor de helft op en de appelstukjes die erbij zitten moet ie niet, want hij weet niet zeker of het wel groene appels zijn en andere kleuren lust hij niet. Als ik er nu zo over nadenk, ben ik misschien nu wel blijer met mcDonalds dan ik vroeger was als kind (hoewel ik altijd wel mijn frietjes op at...).
Wat minder goed ging woensdag, is dat hij 's morgens "liet weten" dat hij niet naar school ging. Hij was bang dat hij misschien over moet geven op school en omdat dat zo beschamend is, wilde hij niet gaan vandaag. Even geskypt met zijn vader, t ventje zijn zieligste gezichtje opgezet en ja hoor, bel school maar dat hij ziek is. Ik gok dat hij honger had en dat voelde in zijn maag. Ik had inmiddels al vanaf zondagochtend geen volwassene meer gezien, dus ik zou gaan lunchen met Chaya. Ik heb haar gevraagd of ze niet hier wilde komen lunchen en gelukkig, dat wilde ze wel!
Donderdag voelde hij zich gelukkig beter (nou ja, woensdagochtend om 10 uur eigenlijk al...) dus t kereltje kon weer naar school. 's Avonds natuurlijk het beloofde mcDonalds voedsel gehaald (jawel, dat HALEN we hier, eten we thuis op) en nadat t ventje naar bed was, kwam Chaya weer langs, gezellig!
Vrijdag was het tijd om te lunchen met Erika. We kwamen er achter dat we eigenlijk allebei best wel veel vrije tijd hebben overdag en wel vaker wat met elkaar kunnen doen, zoals bijvoorbeeld lunchen, was wel gezellig.
Zaterdag zou het ventje bij een vriendje gaan spelen, maar moeder van vriendje smste dat vriendje erg druk was met voetbal en basketbal, maar misschien kon het morgen wel? Ik was inmiddels wel toe om even te ontsnappen uit de wereld van een 6-jarige (hoe doet ie dat de hele dag, aan niets anders denken dan eten, drinken, Skylanders, lego en de dinosaurtrain??), dus ik had zijn 15-jarige zus gevraagd of zij niet een paar uurtjes op wilde passen die zaterdag. van 10 tot 3 had ik daardoor in ieder geval vrij, maar ja, iedereen die ik ken had de hele dag vrij en zat in NYC, dus wat doe je dan?? Gelukkig heb ik zo'n bandjesding voor in de auto waar ik mijn telefoon aan kan hangen, dus met mijn eigen muziek op in de auto, gewoon even een rondje gereden, broodje gekocht ergens, even relaxt. Ik miste het dansen wel deze dag!!
Zondag bleek het vriendje van het kereltje geen tijd te hebben, dus ik was weer de hele dag alleen met het ventje. Het begon nu wel lang te worden dat ik alleen met hem was. Ik vond het vooral lastig dat hij nergens naartoe wilde, niets wilde gaan doen. Gelukkig hadden we voor 's avonds een plan: nadat Mia klaar was met dansen, zouden we haar ophalen en mee nemen naar Branchburg. Ik was zaterdag al begonnen met t kereltje voor te bereiden daarop: "Mia is een goeie vriendin van mij, ze komt uit Spanje, spreekt dus Spaans (een taal die hij leert op school) en ze woont nu in Short Hills..." waarop hij antwoordde: "Spaans praten ze in Mexico, niet in Spanje, en Short Hills is een Mall, niet een plaats."
Uiteindelijk heb ik hem met een hot wheels toch zondagavond de auto in weten te lokken, en na een half uurtje rijden waren we bij Mia! Mia en ik op de terugweg natuurlijk gezellig bijkletsen, ze had van alles te vertellen over wat ik in de latin dance scene van NY gemist had dit weekend. Het kereltje was inmiddels in slaap gevallen in de auto, dus die kon toen we thuis waren, meteen door naar bed. Mia en ik hebben nog bijgepraat tot een uur of 1. In principe had ik een bed opgemaakt voor Mia in het kantoor/de logeerkamer, maar we vonden het eigenlijk veel gezelliger om in een kamer te slapen samen, dus stond ze erop dat ze op mijn bank mocht slapen, gezellig!!
De volgende ochtend, nadat t ventje weer naar school was, heb ik Mia weer thuis gebracht. Ik had niet verwacht dat het gebrek aan volwassen contact zo lastig zou zijn, ik miste gewoon echt iemand om gezellig mee te kletsen in plaats van als een tijger door het huis mee te rennen en wii mee te spelen de hele dag.
Maandagavond ging karate gelukkig weer best wel goed. Vlak nadat ik het ventje 's avonds om 9 uur op bed gelegd had, kreeg ik een smsje van mijn hostdad, dat ze in plaats van om 11 uur, al over een half uurtje thuis zouden zijn, eindelijk!!! Gelukkig hebben ze het goed naar hun zin gehad en genoten van hun reis. Toen mijn hostmom binnen kwam, zei ze dat het voelde alsof ze een maand weg geweest was. Zo voelde het voor mij ook...
De maandag ging prima. We hebben afgesproken dat de 6-jarige niet vroeger dan 6:30 uur naar mijn kamer mag komen en daar houdt hij zich gelukkig goed aan. Het is toch een hele verantwoordelijkheid, alleen zijn met zo'n manneke in huis, dus slapen deed ik de hele week niet zo best. Wat nou als ie wakker wordt, rond gaat spoken, zijn ouders gaat zoeken, ergens in een hoekje gaat zitten panieken? Dus nadat hij naar school was, probeerde ik zo veel mogelijk bij te slapen. 's Avonds ging t kereltje zonder problemen naar karate. Dat is op zich al bijzonder, maar vergde dan ook de nodige voorbereidingen: Hij heeft karate om 6:30, het is 10 minuten rijden vanaf hier, hij kleedt zich graag om voor de tv en dus duurt ook dat 10 minuten, eten mag en doet hij ook graag voor de tv, dus ook daar kan je ruim een half uur voor inruimen. Dat komt er op neer dat ik om 5 uur al sta te koken en het ventje om me heen springt dat het te vroeg is om te koken, dat hij nog met me wil spelen... Eigenlijk is het ook nooit goed :P
Dinsdag weer "uitgeslapen" nadat t kereltje naar school was, de rest zonder enige problemen doorgekomen, behalve het avondeten. Van zijn ouders hadden we de opdracht gekregen groenten en fruit uit te proberen, dus hij mocht een groente kiezen voor die avond, dat werd spinazie. Ik dat gemaakt voor hem, hij wilde het niet! Maar hij besloot gelijk helemaal niks meer te eten die avond, geen snacks, niks drinken, helemaal in de blokkeerstand...
Woensdag weer de karate die goed ging (met hulp van het hele proces vooraf), en er was afgesproken dat als hij maandag én woensdag zonder moeite naar karate ging, donderdag mcDonalds op het menu zou staan. Nou heb ik het idee dat hele fenomeen 'mcDonalds' meer een beloning is dan het eten wat we er halen. Hij krijgt een of andere crappy toy die hij na 3 keer proberen het te laten werken in de hoek slingert en nooit meer naar zoekt, zijn friet laat hij eerst koud worden en geeft hij dan aan mij, mcNuggets kan ie er niet meer dan 4 van op, het pakje appelsap gaat dan met moeite voor de helft op en de appelstukjes die erbij zitten moet ie niet, want hij weet niet zeker of het wel groene appels zijn en andere kleuren lust hij niet. Als ik er nu zo over nadenk, ben ik misschien nu wel blijer met mcDonalds dan ik vroeger was als kind (hoewel ik altijd wel mijn frietjes op at...).
Wat minder goed ging woensdag, is dat hij 's morgens "liet weten" dat hij niet naar school ging. Hij was bang dat hij misschien over moet geven op school en omdat dat zo beschamend is, wilde hij niet gaan vandaag. Even geskypt met zijn vader, t ventje zijn zieligste gezichtje opgezet en ja hoor, bel school maar dat hij ziek is. Ik gok dat hij honger had en dat voelde in zijn maag. Ik had inmiddels al vanaf zondagochtend geen volwassene meer gezien, dus ik zou gaan lunchen met Chaya. Ik heb haar gevraagd of ze niet hier wilde komen lunchen en gelukkig, dat wilde ze wel!
Donderdag voelde hij zich gelukkig beter (nou ja, woensdagochtend om 10 uur eigenlijk al...) dus t kereltje kon weer naar school. 's Avonds natuurlijk het beloofde mcDonalds voedsel gehaald (jawel, dat HALEN we hier, eten we thuis op) en nadat t ventje naar bed was, kwam Chaya weer langs, gezellig!
Vrijdag was het tijd om te lunchen met Erika. We kwamen er achter dat we eigenlijk allebei best wel veel vrije tijd hebben overdag en wel vaker wat met elkaar kunnen doen, zoals bijvoorbeeld lunchen, was wel gezellig.
Zaterdag zou het ventje bij een vriendje gaan spelen, maar moeder van vriendje smste dat vriendje erg druk was met voetbal en basketbal, maar misschien kon het morgen wel? Ik was inmiddels wel toe om even te ontsnappen uit de wereld van een 6-jarige (hoe doet ie dat de hele dag, aan niets anders denken dan eten, drinken, Skylanders, lego en de dinosaurtrain??), dus ik had zijn 15-jarige zus gevraagd of zij niet een paar uurtjes op wilde passen die zaterdag. van 10 tot 3 had ik daardoor in ieder geval vrij, maar ja, iedereen die ik ken had de hele dag vrij en zat in NYC, dus wat doe je dan?? Gelukkig heb ik zo'n bandjesding voor in de auto waar ik mijn telefoon aan kan hangen, dus met mijn eigen muziek op in de auto, gewoon even een rondje gereden, broodje gekocht ergens, even relaxt. Ik miste het dansen wel deze dag!!
Zondag bleek het vriendje van het kereltje geen tijd te hebben, dus ik was weer de hele dag alleen met het ventje. Het begon nu wel lang te worden dat ik alleen met hem was. Ik vond het vooral lastig dat hij nergens naartoe wilde, niets wilde gaan doen. Gelukkig hadden we voor 's avonds een plan: nadat Mia klaar was met dansen, zouden we haar ophalen en mee nemen naar Branchburg. Ik was zaterdag al begonnen met t kereltje voor te bereiden daarop: "Mia is een goeie vriendin van mij, ze komt uit Spanje, spreekt dus Spaans (een taal die hij leert op school) en ze woont nu in Short Hills..." waarop hij antwoordde: "Spaans praten ze in Mexico, niet in Spanje, en Short Hills is een Mall, niet een plaats."
Uiteindelijk heb ik hem met een hot wheels toch zondagavond de auto in weten te lokken, en na een half uurtje rijden waren we bij Mia! Mia en ik op de terugweg natuurlijk gezellig bijkletsen, ze had van alles te vertellen over wat ik in de latin dance scene van NY gemist had dit weekend. Het kereltje was inmiddels in slaap gevallen in de auto, dus die kon toen we thuis waren, meteen door naar bed. Mia en ik hebben nog bijgepraat tot een uur of 1. In principe had ik een bed opgemaakt voor Mia in het kantoor/de logeerkamer, maar we vonden het eigenlijk veel gezelliger om in een kamer te slapen samen, dus stond ze erop dat ze op mijn bank mocht slapen, gezellig!!
De volgende ochtend, nadat t ventje weer naar school was, heb ik Mia weer thuis gebracht. Ik had niet verwacht dat het gebrek aan volwassen contact zo lastig zou zijn, ik miste gewoon echt iemand om gezellig mee te kletsen in plaats van als een tijger door het huis mee te rennen en wii mee te spelen de hele dag.
Maandagavond ging karate gelukkig weer best wel goed. Vlak nadat ik het ventje 's avonds om 9 uur op bed gelegd had, kreeg ik een smsje van mijn hostdad, dat ze in plaats van om 11 uur, al over een half uurtje thuis zouden zijn, eindelijk!!! Gelukkig hebben ze het goed naar hun zin gehad en genoten van hun reis. Toen mijn hostmom binnen kwam, zei ze dat het voelde alsof ze een maand weg geweest was. Zo voelde het voor mij ook...
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
