Central Park with Snow and dancing

Oke, ik doe écht mijn best om hier af en toe wat te schrijven, maar het leven gaat te snel... Ik zal toch nog even proberen te beschrijven wat ik allemaal beleefd heb ik de week die begint met maandag 20 februari. Die maandag was het namelijk Martin Luther King day. Dat houdt in feite niets anders in dan dat de kinderen een dagje vrij zijn en ik een dagje extra lang werk. Gelukkig was de 6-jarige in een goeie bui en gaf hij af en toe zelf aan even alleen te kunnen spelen, zodat ik af en toe even rust had van de Skylanders (is dat eigenlijk ook een ding in Nederland, het is hier mateloos populair...), lego, auto's, dinosaurs en ander 6-jarigen speelgoed. 's Avonds weer naar karate met het ventje. Ik begin af en toe op te letten en kan inmiddels tot 10 tellen in het Japans: ietsj, nieee, san tjie, go, rokoe, sitjsie, hantsjie, koe, djoe (ze vertellen er tijdens karate niet bij hoe je het schrijft..).
Dinsdag dreigde er sneeuw te komen, dus hielden de scholen een "delayed opening", wat er op neer komt dat ze 2 uurtjes later naar school gingen. Op woensdag verergerde dag nog: Geen school in verband met weer- en wegomstandigheden... En ik maar werken. Donderdag en vrijdag gelukkig wel een normale dag werken, dus 's morgens een beetje bij geslapen, vrijdagmiddag wezen lunchen met Erika en uitkijken naar het weekend.
Zaterdag was er helaas geen dansen omdat een of ander NY State dans gedoe alle dansstudio's van NYC afgehuurd had. Dus als alternatief, nu er toch sneeuw lag, maar een wandeling gemaakt door Central Park. Mia had pianoles, dus ik ben alleen gegaan. Prachtige foto's gemaakt met de sneeuw, de ijssculpturen die ze vorige week gemaakt hadden, nog even gezien, zelfs nog even op het ijs gestaan, gewoon even genoten van de sneeuw voor de verandering. Op de Mall (bekende brede weg in Central Park, bekend uit films als 'Maid in Manhattan') vroeg ik aan iemand of ze een foto van mij wilde maken met de sneeuw. Dat wilde ze wel, ik kreeg gelijk een halve fotoshoot!
Na de hele middag rond gelopen te hebben, was ik toe aan opwarmen, en dus naar Panera Bread gegaan. Echte soep zoals in Nederland, hebben ze hier niet echt en ik mis de tomatensoep met balletjes en groentesoep en lenteuisoep en alles dan ook wel, maar gelukkig hebben ze bij Panera Bread nog wel goeie Franse uiensoep, dus we zijn nog niet helemaal verloren, en je wordt er nog lekker warm van ook. Inmiddels was Mia klaar met pianolessen, dus we hebben samen even snel een broodje op op Penn Station, waarna we Joe beloofd hadden naar de bachata social van Piel Canela zelf te komen. We waren allebei nog nooit naar een social van de dansschool zelf geweest en de studio's waar we normaal les hebben, zijn eigenlijk niet van Piel Canela zelf, maar ze hebben wel een eigen studio en daar werd de social gehouden. Het bleek niet voor niks te zijn dat ze wat studio's bij huren, want de studio bleek niet veel groter te zijn dan een gemiddelde huiskamer van een Nederlandse eengezinswoning. Toen Mia en ik er aankwamen, zat er een man op de gang onze freepasses in te nemen (dus geld verdienen aan ons deden ze al niet) en toen we binnen kwamen, stonden de gekleurde lampjes en het DJ setje van Joe al klaar, muziek draaide, kachel stond op standje sauna, maar geen mensen! Na 5 minuten kwam er één ander meisje die wel wilde leiden, zodat we in ieder geval konden dansen, en na nog 5 minuten kwamen er wel wat meer mensen. Eén daarvan kon in ieder geval wel dansen, de rest viel in de categorieën "creepy Guy's" of "kan eigenlijk geen bachata, laat staan leiden". En druk werd het niet, dus de keuze bleef beperkt tussen deze categorieën of de ene man die ook echt lekker kon dansen. Na 2 uurtjes dus maar weer naar huis gegaan...
Zondag was ik van plan om te gaan kijken of er nog gedanst kon worden, dus ik in de auto richting Short Hills. Ik had al van mijn hostmom gehoord dat de auto niet zo geweldig is met aangeven wanneer hij dorst heeft, dus ik moet steeds onmiddellijk tanken zodra het lampje gaat branden. Het kwam er nu op neer dat ik graag de trein wilde halen, zag dat het lampje ging branden en nog voor ik op de GPS in kon typen dat ik naar de dichtstbijzijnde gasstation wilde, begon de auto steeds langzamer te gaan, kon ik geen gas meer geven...! Dus gevarenlicht aan, snel naar de middelste en eerste baan gegaan, op de vluchtstrook, totdat ik helemaal niet meer vooruit kwam. WAAROM!!!! Diepe zucht, 2 minuten even helemaal niks doen, boos op men eigen zijn dat ik niet eerder die auto wat te drinken heb gegeven, beseffen dat ik net voor een knooppunt sta waar ik van snelweg moet wisselen om te komen waar ik wezen moet, en met mijn laatste hoop toch nog één keer proberen de auto te starten, tralala wonder, hij startte!! Maar ja, wat dan? Want ik moest nog over het knooppunt (duurde nu trouwens even voordat ik op dat woord kwam, 'knooppunt'), 3 banen opschuiven, de afrit nemen en dan nog 500 meter tot de bezinepomp... Op hoop van zege, gevarenlichten aan en gaan, en had het geluk eens aan mijn zijde, want ik heb niet alleen de gasstation gehaald, maar ook nog mijn make-up in de auto kunnen doen én de trein gehaald die ik wilde!

Al die moeite was gelukkig niet voor niks, want Piel Canela bleek tóch één studio hebben weten te huren, dus kon de bachatales van Alejandro gewoon doorgaan. Dat was de laatste van de cycle, volgende week begint hij van voren af aan. Na bachata geeft hij ook nog rueda de casino, Cubaanse salsa, maar als die Spaanse termen... Ik begin volgende week wel met week 1 level 1, helemaal aan het begin, kijken of ik het dan kan volgen. Mia neemt wel 2 lessen rueda, dus ik de hele tijd kijken, Alejandro de hele tijd kijken van, wat zit je nou te kijken, maar ondertussen toch wel lachen, geloof dat hij het in ieder geval wel prima vindt dat ik kijk. Tijdens de lessen (zowel bachata als rueda) telt Alejandro (want dat is nou eenmaal wat een dansleraar doet), maar het valt me op dat hij af en toe niet in het Engels, maar in het Japans telt! Moet hem binnenkort toch eens vragen waar dat goed voor is. Hij is zelf half Argentijn, half Italiaan, woont in de US maar telt in Japans?

Anyway, na dansen had Mia afgesproken met iemand die ze met NYE in de trein naar NYC had ontmoet, een zwerverachtig typ, compleet met baard, muts en zwerversjas, maar hij nam ons mee uit eten dus niks te klagen. Tegelijkertijd zaten we op 4 verschillende schermen de Grammy's te kijken, dus het was niet erg dat we af en toe niet helemaal konden volgen waar hij het over had... Vervolgens wilden we de trein van 9 uur halen, en die misten we natuurlijk. Achteraf denk ik, ik had natuurlijk 's morgens in de auto al mijn geluk al opgemaakt voor vandaag. Ach, we zijn in ieder geval veilig thuis gekomen!