het is echt..

Gisteren is mijn mama 50 jaar geworden en dat hebben we gevierd met een prachtig feestje met stukkies, muziek en een heleboel gezellige mensen. Het was een geweldig feestje, maar ook een feestje waarop ik een groot deel van mijn familie voor het laatst heb gezien voor "het grote avontuur in Amerika"... Mijn lieve nichtjes uit Rotterdam waren de eerste die weg gingen die ik uitzwaaide, waarbij ik besefte dat het nog wel eens heeeeel lang kon gaan duren voordat ik ze weer zie... *slik*... *huil*...
Het besef dat het écht gaat gebeuren, begint sinds gisteren steeds meer te komen. Ik leefde eerst vooral naar moeders feestje toe, en alles wat daarna zou komen, daar zou ik me tegen die tijd wel zorgen over gaan maken. Nou dat is dus nu. Ik ben inmiddels op het punt dat ik zelfs nadenk bij dingen als "goh, dit zou wel eens de laatste nieuwe vuilniszak kunnen zijn die ik in de prullebak hang" (maar verder ben ik niet overdreven sentimenteel hoor...) en daar kan ik dan wel weer om lachen.

nog 9 nachtjes slapen in eigen bed..

edit: kleine tegenvaller: degene die mijn huisje zou huren het komende jaar, haakte zojuist af... dus als iemand toevallig iemand weet die een jaar een 1-kamerappartementje in Montfoort zou willen huren, verwijs maar door!