De dag die je wist dat zou komen ging ongeveer zoo

Na vannacht van 3 tot 4 geslapen te hebben, was het om 5 uur vanmorgen pas tijd om naar Schiphol te gaan. Mama en Lucas kwamen me halen, en op Schiphol kwamen we ook Joyce en Koen al snel tegen. Na een poging tot inchecken via de incheck-machien en die bijna vast laten lopen, was het toch beter om even tot kwart over 6 te wachten, dan ging de balie open. Inmiddels waren ook Stefan, Iris, Hend, Tim, Jeroen, Dennis en Zep gearriveerd, het uitzwaai-team was in ieder geval compleet (helden, allemaal om 5 uur uit bed komen vallen, speciaal om mij uit te zwaaien!). Na eerst de laatste cola, gezichtsmaskertjes, zwemkaarten en de laatste twee biertjes uit mijn Montfoortse koelkast verdeeld te hebben onder de leden van het uitzwaai-team, ging ik aan de balie een poging doen om in te checken. Natuuuuuurlijk was mijn koffer te zwaar, de mevrouw van de balie adviseerde een tweede koffer in te checken, dat was goedkoper dan overgewicht betalen. Ik had geen tweede koffer op zak, dus toch maar $200,- afgetikt voor 4 kilo overgewicht (van de koffer dan…). Hierna met het uitzwaai-team nog even koffie en thee gedronken, met alle leden nog even op de foto, met zijn allen op de foto, iedereen nog één keer knuffelen, nog een foto, en daarna is om half 8 iedereen naar school en werk gegaan, en ik richting de douane gelopen.

Daar kwam ik Marijke tegen, de andere au pair van APiA die vanuit Nederland vliegt vandaag. Nadat zij ook afscheid genomen had van haar familie (en heeel schattig, toen we in de rij van de paspoortcontrole stonden, kwam haar kleine neefje nog even onder alle hekken door gerend om een knuffel te geven, ultieme hello-goodbye moment!), zijn we door de paspoortcontrole gegaan, en eigenlijk direct naar de gate gegaan, want we moesten helemaal naar G8 en moesten een uur van tevoren aan de gate zijn. Daardoor wel vergeten dollars te kopen op Schiphol, wat ik eerder ook al vergeten was… Welke idioot gaat er nou met maar $25,- en zonder creditcard op zak naar de USA voor een jaar?
Bij de gate het standaard ik-ga-naar-amerika-vraaggesprek: heb ik zelf mijn koffer ingepakt, wie heeft er dan geholpen, waar ga ik heen, waarom heb je een wc-rol in je handen? Daarna even gaan zitten om eens te ontbijten: heerlijke geplette witte bolletjes met KAAS!!! Rond 10 voor 9 werd “groep 5” opgeroepen om te boarden in ons vliegtuig, en Marijke en ik hoorden al bij “groep 4” en moesten dus al zitten, dus we zijn ook maar vast gaan zitten.
De vlucht was prima, hoewel ik het nu al na 3 uur zat was, waarom kan zo’n vliegtuig onderweg niet even stoppen, zodat we even buiten een rondje kunnen lopen? Ik heb me maar vermaakt met grey’s anatomy en pay it forward (lekkere jankfilm, want dat had ik nog niet genoeg gedaan vandaag….) op mijn laptop te kijken, naar mijn kapotte schermpje in de stoel voor mij staren (ik mocht alléén het kaartje van waar zijn we zien, geen films en geen muziek, dat was stuk bij mij…). Slapen lukte niet echt, af en toe eventjes maar steeds maar kort, want dan kregen we weer kip met rijst (als ontbijt, om half 5 NYC time…), dan water, dan thee, dan cola, dan sinaasappelsap, dan weer water, dan weer een klef kaas-broodje, dan weer chips uit de koelkast. De crew was er maar druk mee! En wij ons maar vervelen… Zijn we er al bijna? En nuuuuu???? Gelukkig had Marijke ook puzzelboekjes mee, en rond een uur voor de landing werd iedereen in het vliegtuig vrij rumoerig, begonnen mensen te lopen, kletsen, eten, zingen… Uiteindelijk nét voor de landing de skyline van Manhattan gespot!!

Eenmaal geland op Newark stond de rij voor de immigratie niet zo lang, maar ik had me daar een tjappie… “Goh, dus je gaat studeren hier?”
Euh, ja ook, en aan het werk als au pair…
“Maar dit is geen werkvisum he?”
Nee, maar ik kom ook studeren, dus het is geen probleem *kijkt hoopvol*
“neeee, dat klopt”
Vervolgens begint de meneer op een tempo met zijn toetsenbord te spelen, alsof hij de rest van de dag er over mag doen… Hij benoemt nog eens dat Chatham zo leuk is en zo dichtbij, lacht er vriendelijk bij, pakt zijn toetsenbord weer… na een fotootje en mijn vingerafdrukken, doet hij er nog minstens zo lang over om een stempeltje in mijn paspoort bij mijn visum te plaatsen en nog een keer lief te lachen, voordat hij zegt:
“welcome in the United States, miss!”
Hierna was het een kwestie van hopen dat onze koffers nog heel zijn, niet open gebarsten of gebroken zijn en snel op de band liggen. Dit was gelukkig allemaal het geval. Na nog een rare controle waarbij een mannetje tegen een passagier zei, dat als hij formulier X niet had, hij “no business had in deze line te staan”… Wij in paniek, hadden ook formulier X niet, maar mochten wel door lopen om onze bagage nog een keer door de X-ray te trekken. Hierna konden we eindelijk naar de arrivals, waar we de mevrouw van AuPair in America (APiA) tegen kwamen. Ik ben haar naam al weer kwijt, maar ze is een jaar of 60, als het niet ouder is, loopt scheef, heeft moeite met een groep van 2 bij elkaar te houden en vertelde ons (Marijke en mij) dat we met 180 vrouw op de oriëntatie zullen zijn, de helft hiervan Duits is en we nu vandaag niks anders meer hoeven te doen dan op het vliegveld te wachten op deze Duitsers (naja, op 35 ervan) en dat dat nog tot 3 à 4 uur gaat duren… Gelukkig heb ik de reisstekker voor Amerika in de handbagage gestopt, dus hoeft mijn koffer niet open om even in een hoekje achter de parkeerticketbetaalautomaat (wat een leuk woord) naast het stopcontact een verhaaltje te schrijven voor op waarbenjij.nu.
Wat er de rest van de dag gaat gebeuren, weet ik nog niet, we gaan het mee maken. Het besef van tijd, wil ik slapen, heb ik honger zijn we toch al verloren bij het rijst-met-kip-ontbijt in het vliegtuig… Het zou voor mijn gevoel 20:30 uur moeten zijn, maar het is nu 14:30 uur, en het enige waar ik zin in heb, is aardbeienyoghurt…

Toevoeging om 19:00 uur NYC time:
Na een buschauffeur die voor het eerst een bus reed, dus niet wist waar op Newark Airport hij moest wezen, en toen hij eindelijk op het goede plekkie stond volgens het APiA-vrouwtje, diezelfde buschauffeur niet wist hoe de Tomtom werkte, niet wist hoe hij moest rijden, twee keer zijn collega belde om te zeggen dat hij dacht dat hij verkeerd gereden was, zelfs toen het hotel niet te missen in beeld was, er stug voorbij reed en moeite had om te keren, ben ik inmiddels in het Hilton hotel in Tarrytown. zo chique als je het Hilton verwacht, is het ook hier! We hadden eerst een welkomsbijeenkomst van een mevrouw die ons vertelde dat er niet 180 maar wel 218 au pairs komen. Die delen ze in 2 groepen en die groepen proberen ze de komende dagen iets te leren oid... Ze vertelde alles heeeeeel langzaam in het Engels, maar zo veel en zo langzaam dat ik alles al weer kwijt was van wat ze aan het begin vertelde... Gelukkig had ze ook alles opgeschreven. Nadat je je roomkey had gehaald, mocht je je naamtag aan je koffer bij de ingang doen, zodat de sterke jongens weten waar ze de koffers heen moeten brengen.

Er komen vanavond en vannacht ook nog au pairs aan. In principe deel je een kamer met zijn 3en, en die mensen wonen als het goed is ook in de buurt van elkaar. Tot nu toe is mijn buurt nog erg rustig, want ik heb een dik luxe 3 persoonskamer voor mezelf. Nu even de koffers reorganiseren en dan ga ik zo samen met Marijke maar eens kijken of ze hier ook een beetje kunnen koken.

Ik heb overigens bedacht dat ik deze week beter iedere dag even een verhaaltje hier kan neergooien, want het is nu al ZO'N lang verhaal van één dag... Dus: morgen weer een verhaaltje!