eerste week, (kerst)inkopen en een barre tocht

Nadat ik uitgepakt en uitgetypt en iedereen op de hoogte gebracht had van alles wat iedereen moest weten over de rematch en de verhuizing, was het onderhand bijna etenstijd. De oudste dochter hield met 5 meiden een slaapfeestje hier in huis, dus zij ging niet mee, maar met mijn hostparents, hostkid van 6 en hostkid van 14 zijn we zaterdagavond gezellig uit eten geweest bij Friday's, een diner-keten. Dat bleek supergezellig te zijn, en lekker gegeten ook nog. Na het eten vroeg de jongste aan zijn vader of hij een boek mocht hebben uit de winkel, dus wij naar de boekwinkel tegenover de diner, en daar hebben we een aantal gezelschapsspelletjes en een puzzel van 600 stukjes van de wereld gekocht, met het principe ieder land een stukje en nog wat stukjes water. Thuis aangekomen ben ik met de jongste en mijn hostparents aan de puzzel begonnen, was hartstikke gezellig: "hier, jij deed Azië toch? Hier heb ik iets van Kazachstan ofzo, zal daar wel bij horen"... "jongste hostkid: "Ik doe de States, als je een staat van Amerika vindt, geef maar aan mij!"... "waarom is er eigenlijk wel een Zuid-Afrika, maar geen Oost-, Noord- of West-Afrika?"... Ondertussen waren de meisjes van het slaapfeestje ook in de keuken, dus die kwamen af en toe ook even helpen. Aan het einde van de avond was de puzzel toch mooi af!
Zondag heb ik een beetje uit kunnen slapen (hoera, geen familie die om 8 uur wakker is en mij vervolgens wakker stampt!!) en na even ontbijten heb ik de auto genomen richting mijn oude hostfamily: ik was mijn internationaal rijbewijs vergeten... Gelukkig had Lenka die voor mij bewaard en zo had ik gelijk de kans om even met deze auto rond te rijden en te oefenen. Rond een uur of 3 ging ik met Erika mee naar Francis. Erika is een Colombiaans meisje die samen met haar tweelingzus Laura naar de US is gekomen. Zij zijn allebei ook au pairs in New Jersey, en erg lastig uit elkaar te houden. Ik was een paar weken eerder met Laura en Mexicaanse Lucía in Central Park. Erika zag op Facebook dat ik nu in haar cluster woon, en ze had me dus uitgenodigd om mee naar Francis (Duitse au pair) te gaan. Ik wist toen al niet meer of ik nu met haar of met haar zus naar Central Park geweest was 0:-). Bij Francis was het erg gezellig, naast Erika en ik was er nog een au pair, Mara (alweer een Duitse) en Francis hostfamily was thuis. We hebben een paar potjes kaarten zitten doen, samen met een van haar hostkids, en daarna heeft Francis voor ons gekookt. Na het eten moest iedereen wel snel naar huis, want ja, morgen weer werken...
Ook ik moest maandag weer vroeg op: om 7 uur moet ik wakker en beneden zijn. de meiden zijn dan al weg, hun bus gaat al om 6:42 uur!! Gelukkig gaat de bus van de 6-jarige pas om 8:15 uur. Ik hoef alleen maar te zorgen dat hij wat te eten heeft en daar heeft hij een eigen ontbijtkastje voor, met al zijn verschillende cereals waar hij uit kan kiezen. Verder moet ik zorgen dat hij aangekleed is, op di t/m vrij moet ik om half 8 zijn huiswerk even met hem doen (kost niet meer dan 5 minuten, het is simpel EN hij is heel slim), en rond 8:10 uur lopen we samen naar het einde van de straat, waar de schoolbusstop is. Op maandagochtend hielp mijn hostdad met dit ritueeltje, dinsdag heb ik het zelf gedaan en wo t/m vrij had mijn jongste hostkid vrij. Dat is niet elke week zo, maar er waren schoolgesprekken/cursussen/andere zaken waardoor er geen school was. Hierdoor heb ik alleen op maandag even kort mijn nieuwe omgeving hier verkend, onderzocht waar de supermarkt is, maar verder ben ik nog niet gekomen. Om 4 uur komt hij weer thuis en we vermaken elkaar tot zijn ouders thuis zijn. Koken hoef ik niet zo vaak te doen, mijn hostmom kookt graag zelf. Als zij er niet is, is het wel fijn als ik kook, maar dat is gen probleem. Ze eten ook hier graag pasta, maar gelukkig eten ze hier ook wel eens aardappels!!
Op maandag- en woensdagavond gaat de 6-jarige naar karate, hier vlakbij. Ik breng hem daar dan, kijk een uurtje en breng hem dan weer thuis. De groep is niet groot (op maandag is hij vaak de enige, op woensdag zijn er nog 3 of 4), maar het is echt TE schattig om te zien, een 6-jarige druk aan het karate, compleet in karatepak, MET hoofdband.
Dinsdag was de 6-jarige al vroeg uit (half 2 thuis ipv 4 uur), dus hij heeft me 3 uur lang laten zien hoe goed hij is met Wii Mario Kart (en hoe slecht ik ben...). Woensdag t/m vrijdag hebben de jongste en ik van 7 uur 's morgens tot 6 uur 's avonds samen doorgebracht, maar de regel is dat de wii maar 2 uur per dag aan mag... Dus vermaken we ons met heel veel lego (ieder uur bouwen we weer een ander raceschip/ battle-apparaat/supergevechtmachine/megavliegtuig), af en toe wat tv kijken (en dan het liefst de dinotrein, heel educatief, of het science channel) en dus 2 uurtjes wii per dag. De meiden waren deze week bij hun vader. Dat houdt in dat ze na school (of op hun vrije dag, want ook zij hadden donderdag en vrijdag vrij) wel hier heen komen, maar dat hun vader hen voor het avondeten ophaalt en ze daar eten en slapen, en ook in het weekend daar zijn. Vrijdagochtend hebben we met zijn 4en nog wat spelletjes gedaan, waarna ik de meiden naar de mall heb gebracht, waar ze met hun vriendinnen afgesproken hadden.
Mijn hostmom was trouwens vanaf woensdag aan het reizen voor haar werk, dus het hele weekend waren zij en de meiden niet thuis. Zaterdagochtend weer een beetje uitgeslapen, waarna ik de auto gepakt heb naar Chatham om daar de trein te pakken naar NYC. Ook vanaf hier in de buurt (bij Branchburg) gaan wel treinen, maar dan moet ik ook eerst nog een stuk met de auto, en moet ik vervolgens overstappen op Newark. Het is ongeveer even snel om via Chatham te gaan. In NYC aangekomen vond ik het tijd om eens een beetje te shoppen, was nodig ook en helemaal niet erg om alleen te doen, want het was best druk, heb je ook niemand bij je die je kwijt kan raken enzo. Na een tijdje had ik het koud gekregen (jawel, het begint ook hier af en toe onder de 10 graden te komen), dus ik vond het tijd voor een Starbucks. Die had ik snel gevonden, onderaan het Empire State Building. Het principe van de Starbucks is, je gaat in de rij staan, als je aan de beurt bent, roep je wat je wilt hebben en betaalt dat. T kassavrouwtje of -meneertje pakt dan een beker, schrijft je naam daarop, schrijft wat er in moet en geeft dat aan t koffievrouwtje of -meneertje. Vervolgens maakt hij of zij het dan, en roept je naam die ze op de beker ziet en geeft het aan je als je reageert. In deze Starbucks was het een beetje TE druk om dit systeem nog goed te kunnen volgen, waren er TE weinig koffievrouwtjes en -meneertjes en liep het niet helemaal lekker. Stiekem wel TE grappig om te zien. Uiteindelijk om half 7 was het plan om Mia op te halen van haar danslessen, vlak bij Penn Station. Ik had haar al 4 weken niet meer gezien, dus ik heb haar helemaal bij gepraat over wat er de afgelopen weken gebeurd is, met familie die langs kwam, een rematch, verhuizen... Ondertussen hebben we samen ergens gezellig gegeten, waarna we samen de trein terug hebben genomen. Toen ik op Chatham de trein uit stapte, bleek Katharina met haar Duitse vriendinnen ook in diezelfde trein gezeten te hebben, ik had haar niet eens gezien... Ik hoop dat we elkaar in ieder geval aankomende week weer wat langer kunnen zien/spreken.
Zondag weer een beetje uitgeslapen, rustig ontbeten en gedoucht en daarna weer terug met de auto naar Chatham en met de trein naar NYC. Deze keer was ik op zoek naar schoenen, maar die kon ik niet goed vinden. Wat voor maat heb ik eigenlijk in het Amerikaans? Het complete winkelpersoneel werd opgetrommeld om dat uit te zoeken... Helaas geen schoenen gevonden, maar wel veel winkels gezien, genoten dat mensen zo druk zijn met wat ze doen op straat, even door de Macy's gelopen en ook daar genoten van dat de mensen zo druk bezig zijn met niks, en toen was het weer tijd om Mia op te halen bij haar danslessen, deze keer om 15:30 uur al. Zij heeft een paar jaar geleden ook al een aantal maanden in NYC gewoond, dus ze weet wel het een en ander te vinden hier, en ze had nu het plan om naar een winkel te gaan ergens in Brooklyn, waar heel veel spullen te vinden waren en waar alles heel goedkoop was. Dus we hebben de subway genomen naar die winkel. Bleek een soort Action te zijn, inderdaad allerlei rotzooi te koop voor bijna geen geld. En zo "net voor de kerst" (jawel, daar is men al druk mee, al moet Thanksgiving nog komen), ligt de winkel vol met kerstversieringen, stapels speelgoed, maar ook inpakdoosjes en - tasjes. Als je hier iets koopt in de winkel en het is een kadootje, en je zegt dat (in principe met de intentie duidelijk te maken dat ze het in mogen pakken), dan staan ze je hier aan te kijken zo van, "ja, en??". Ze pakken hier niets voor je in, je koopt zelf een prachtig doosje of tasje, een strik, lintjes, en pakt het kadootje prachtig in. Ik weet nu dus waar je al die rotzooi kunt kopen. We hebben ruim een uur in de winkel doorgebracht, want Mia wilde ook vast kerstkadootjes voor haar hostkids kopen, en ze heeft er 4... Ze wilde sowieso echt zorgen dat ze alles in de winkel minstens 2 keer gezien had, dus dat kostte wat tijd. Ik heb ondertussen ook wel wat kerstinkopen gedaan alvast (een sciencekit voor mijn jongste hostkid, een grijze muts met glitters heel hip, en een Rainbow loom set, maar daar over denk ik volgende week meer). De hele winkel loopt trouwens over van de Joodse mensen, compleet met krullen en keppeltjes en alles, en daar is de muziek in de winkel netjes op aangepast... Toen we alles gezien en gekocht hadden wat we wilden, zijn we met de subway terug naar Penn Station gegaan, en net náást Penn Station zit een Friday's, dus daar hebben we nog even samen gegeten, voordat terug naar huis gingen. We hadden nog precies een half minuut over toen we de trein in stapten. Nog even de komende week doorgesproken samen in de trein, en gedag gezegd toen de trein stopte in Short Hills, waar Mia woont. Ik vervolgens met de trein door naar Chatham, waar mijn auto stond. Ik stapte in de auto, sleuteltje in het contact, draai hem om... niks... nog een keer... niks... #&@AARCH*!@# lichten aan laten staan, en nog niet gewend aan een auto waarbij dat niet vanzelf gaat, dus ik stond met een lege accu, op zondagavond om half 10 op Chatham station, waar eens in een uur nog een trein komt, een half uur rijden van thuis. Ik heb de eerste de beste man benaderd die er uit zag alsof ie me niet onmiddellijk zou bespringen, mijn wanhopigste gezicht opgezet en hem gevraagd me te helpen. Hij was gelukkig zeer bereid om dat te doen, hij vertelde mij dat ik moest zorgen dat ik het niet te koud kreeg, dus ik kon het beste in de auto gaan zitten, en wachten. Hij ging onmiddellijk naar huis om zijn startkabels te halen, kwam 5 minuten later terug met startkabels en nog iemand (ik gok zijn zoon), en samen hebben ze gelukkig de auto weer aan de praat gekregen! Toen op naar huis, wat ook niet zonder problemen ging... Wat doe je als de politie met zwaailichten en al (en dat is hier een halve kermis) op een weg waar je al 10 minuten niemand tegen gekomen bent, dwars op de weg staat op jouw weghelft?? Ik ben er voor gestopt, maar er gebeurde een minuut lang niks, dus er maar langs gereden, en vervolgens zag ik in mijn spiegel dat hij zijn zwaailicht uit deed en de andere kant op weg reed, weird... Vervolgens reed ik bijna een hert omver, want er zitten hier nu eenmaal heel veel herten en heel veel ervan schijnen zelfmoordneigingen te hebben. Uiteindelijk heel thuis aangekomen (wat een reis, Bep!!), hoorde ik van mijn hostdad dat mijn hostmom in plaats van morgen, vandaag al thuis zou komen, dus nog even een half uurtje op haar gewacht. Ze vertelde dat ze iedereen thuis zo miste, dus dat ze daarom naar huis kwam. Oh en ik hoefde morgenochtend niet vroeg op, zij deed de jongste wel naar school, dan kon ze hem nog even zien.
Dus ik mocht vanmorgen inderdaad heerlijk uitslapen, na een relaxt ontbijt en een lekkere douche, dacht ik nu maar eens even te gaan schrijven wat er gebeurd is afgelopen week. Ondertussen lopen er 2 schoonmaaksters in huis rond, is er iemand in de kelder bezig voor het sprinklersysteem winterklaar te maken en is mijn hostmom ook nog thuis, gezellige boel dus op de maandagochtend! Op naar de rest van de week!